belki de çok geç kalmış teşekkür.

1962 yılında İlhami Ahmet Örnekal ilkokulu yeni açılıyordu, o sırada 5 yaşında olmama rağmen, okulun çok iyi olduğunu öğrenen annem ve babam bir yolunu bulup beni okula yazdırdı. Bu konuda önce bir mülakata gittiğimi hatırlıyorum. O sırada daha okulun sıraları yoktu ve boya yapılıyor ve kaloriferler takılıyordu. Bugün hala daha boya ve kaynak kokusu aldığımda o an aklıma gelir..

Çiftehavuzlar, o tarihlerde, bir bakkal, bir manav ve bir de kırtasiye-oyuncak satan Abdullah efendinin olduğu genelde tek veya maksümum iki katlı evlerin yer aldığı bir sayfiye semti, bir de elbette caddeden uzaklarda hala ayakta kalan kökşker, Çiftehavuzlara adını veren bir çift havuz bile metrul olarak orada duruyor.

O tarihte Cumhuriyet kurulalı 39 , büyük Atatürk öleli 24 yıl olmuş, düşünüyorum da ne kadar tazeymiş herşey. Ne kadar mendeni imişiz ne kadar kavgasız ve mutluymuşuz...

Göztepe ışıklarda, Suadiye'de, Caddebostan plajının önünde faytonlar var, yazın yazlık kışın kışlık... Göztepe çarşısında ise yük taşıyan atarabaları.

İşte durum böyle, yazları annelerimiz, kolsuz havlu plaj kıyafetlerini giyiyorlar, kız arkadaşlarımız kilotları görünen şirin eteklerini, babalarımız ağabeylerimiz misler gibi. Bizer de öyle. Herkes imkanı dahilinde en modern ve şık hallerinde. Ortada sıkmabaş falan öyle şeyler hiç yok bu gibilere Üsküdar'ın köhne tahta evlermahallelerinde çok yaşlılar olarak ya da mesela Eyüp cıvarlarında rastlanıyor. ( şimdi sen Üsküdaı Eyüp'ü o tarihlerde nasıl biliyosun diyeceksiniz. Biliyorum zira arabalı vapur için üsküdar a sıkça gibiliyor ve de arada Eyüp sultan'a)

Okulumuz o zamana göre son derece modern, sinema salonumuz, deney odaları olan bir ilim irfan yuvası. Orası Cumhuriyet'i, Atatürk devrimlerini anlatan son derece idealist öğretmenlerin ve muhteşem bir Müdür olan Doğan bey'in bizlere, cumhuriyeti, Atatürk devrimlerini, muasır medeniyetin ne olduğunu öğrettiği yer. Okulumuzda mescit falan yoktu, olmadı, gerek te yoktu, namaz niyazda olan vazifesi bitindce herhalde evinde kaza ederdi.

Buradan o dönemdeki okulumun hademe dahil tüm kadrosuna teşekkür edeyim; 1967-68 mezunuyum demek kırk yıl olmuş ama bu sükran duygusunun geç kalmışlığı olmaz, aksine her geçen gün artan bir şükran duygusu bu, artık onlar gibiler nerede ise hiç kalmadıkları yada acaip insanlar gibi kaldıkları için.

Sevgili Müdür'üm, bize her hitap ettiğinizde; o çocuk aklımızla acaba Atatürk'müsünüz diye düşünürdük, bayrak yüzünüzü okşar bize, memleketimizi sevmeyi, Türk olmanın ne demek olduğunu, bu memlekette yaşayan herkesin Türk olduğunu ne güzel anlattınız. Dinsel görüşünüzü hiç bilmedik, Bir cumhuriyet müdürüydünüz, bir medeni insandınız. Size binlerce milyonlarca teşekkür ederim.

Sevgili Öğretmenim, Sabiha Özyurt, sizi hem üzer hem güldürürdük. Siz bize Cumhuriyetin hangi şartlar altında kurulduğunu, önce ki dönemim karanlığını, Atatürk devrimlerini, memleketimizin değerlerini öğrettiniz. Bize bu yurt içinde yaşayan herkesin eşit olarak kavimlere alt kimliklere vesairelere bölünmeden Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı bir olduğunu ve bu vatandaşlara Türk adı verildigini öğrettiniz. Biz Cumhuriyet çocuklarıydık, "Türk çocuklar, gözler ile başlar yukarı" derdik.

Bize Osmanlı Devletinin son dönemlerini, o dönemde avrupaya avuç açışımızı, avrupalı komiserlerin bizi nasıl şamaroğlanı gibi parmaklarında oynattıklarını, daha da ilerisine giderek memleketimize neredeyse vali tayin ettiklerini. Bunlarla kalmayıp nasıl işgal ettiklerini. İşgalde önce nasıl dinsel ve etnik parçalara bölerek birbirimize düşürdüklerini.. Gaflet ve delalet içinde bulunan devrin hükumetinin kendilerini kurtarmak için neredeyse memleketimizi sattığını. Her geçen gün daha da sömürge oluşumuzu, anlattığınız bunu bizim içimize işlediğiniz için sınırı olmayan teşekkürler ederim size. Sizin rüzgarlı havalarda nadiren taktığınız üçgen eşarbınız vardı, annemin de teyzemin de olduğu gibi, dinsel görüşünüzün ne olduğunu hiç bilmedik biz, hiç bir dinsel düşüncenizi alenen beyan etmediniz, sizin "velev ki" niz yoktu öğretmenim, size son sınıfın son günlerinde "hocam" diye hitap eden bir arkadaşımızı azarlamıştınız öğretmenim, dinsel görüşünüzün alameti farikalarını üzerinizde taşımadınız. Çünkü işiniz bu değil öğretmekti... Aklı fikri, vicdanı hür bir insan olmamıza bin yardım ettiniz bu gönül size minnettardır.

Bizim, yerli malı haftalarımız vardı, "yerli malı yurdun malı herkez onu kullanmalı" söylemlerimiz vardı, "orda bir köy var uzakta gitmesek te o köy bizim köyümüzdür" şarkılarımız vardı. Bizim, Merinos'umuz, Sümerbank'ımız, Karabük'ümüz, Ereğli'miz, çimento fabrikalarımız, Denizcilik Bankamız vardı, biz bizdik, övünür ve güvenirdik biz. Göğsümüzü gere gere tüm dünyaya kafa tutardık. Hangi arkadaşımız laz, hangisi kürt hangidi abhaz veya neyse bilmezdik, ihtiyacımız yoktu bu memlekette yaşan millete Türk der geçer gider bunlarla kavga etmedik.Memleketimizi kendi imkanları ile muassır medeniyet seviyesine getirmeye and içmiştik.

Bunları bize öğrettiniz öğretmekle kalmadınız içimize tertemizce işlediniz, sizlere binlerce teşekkürler.

Şimdi çocuklarıma ben öğretmek zorundayım, neredeyse Atatürk devrimlerinden bahsetmenin bile suç sayılacağı, bazı avrupa komiserlerinin tümümüzü fırçalayabileceği, mahkemelerinize karışabileceği bu günlerde.

Müdürüm, tüm öğretmenlerim, kravatı boynunda hadememiz Veli efendi, size minnettarım, yaşıyorsanız ( ki zannederim zor) bin yaşayın ve ışığınız sönmesin, öldüyseniz mekanınız cennet olsun.

Biz öğrendiklerimizi öğrendik böylece aktarırız. Memleket bizimdir, bizler Türk'üz alnımız açık.